Waar gaat het verhaal over?

'Dit is mijn schrift. Ik heb het altijd verborgen moeten houden. Tot nu.'

Het is de Liefde is een door mijzelf handgemaakt schrift. Ik schreef het verhaal, illustreerde het omslag en ik bind elk exemplaar zelf in. Superleuk om te doen!

Vanaf 2018 is mijn volledige website: www.sofieheleenvanhapert.wordpress.com

Monday, January 23, 2017

Het verhaal achter de Liefde...

Een jaar geleden, in januari 2016, maakte ik schetsen voor het omslag van 'Het is de Liefde'. De tekst was bijna klaar en ik ging aan de slag met het ontwerpen van een boekvorm en het maken van de illustraties. Op dat moment had ik echt nooit kunnen bedenken dat het me daadwerkelijk zou lukken om een boekje te maken, laat staan dat mensen het zouden gaan lezen of dat het in een winkel zou komen te liggen. 

Vanochtend printte ik de pagina's voor exemplaar nummer 200 al weer uit. Mijn oude kleine printertje doet het zo goed. Dertien jaar is ze al. Ik vind het zo wonderlijk wat er allemaal gebeurt, ik geniet er echt van :) 

In januari 2016 had ik nog het idee om bij elk hoofdstuk een tekening te maken, maar ik ben niet verder gekomen dan drie tekeningen. Ik zal ze hier laten zien.

 

De uiteindelijke cover werd deze:


Voor de sfeer heb ik me laten inspireren door een afbeelding van een scheurkalender die bij ons in de keuken hing. En voor het ovale randje eromheen ook.

 

Ik wilde graag dat de tekening voor de cover de dromerigheid en sfeer van het verhaal zou weerspiegelen. Een gevoel dat ik zo sterk in mezelf herken.

Het verhaal

Het verhaal zijn eigenlijk herinneringen van mij over een ander leven van mij. Het is eigenlijk een mengeling van die herinneringen, mijn leven nu en fantasie. De fantasie zit hem in de details die ik niet meer weet en om het verhaal, in de korte omvang die het heeft, leesbaar en eenvoudig te houden. De mengeling van nu en toen maken het tot een geheel, want nu en toen lopen in het echt soms ook wel een beetje door elkaar en het meisje ben ik nu en toen ook natuurlijk.

In de zomer van 2014 ontmoette ik een Engelsman die heel veel in mij raakte. Door die ontmoeting herinnerde ik me ineens het einde van het verhaal, van het leven. Ik kon vele nachten niet slapen, ik trilde, zweette en zag steeds beelden. Aan het hoofdstuk over het oppakken van het meisje is bijna niets verzonnen. Ik ben toen gaan schrijven om het voor mezelf helder te krijgen. En omdat ik wist dat dit een heel belangrijk leven voor mij was, wilde ik het op papier zetten. Vele jaren lang heb ik mijn lichaam niet goed gevoeld en was ik niet helemaal aanwezig. Ik was vaak bang. Ik was eigenlijk bang om hier te zijn. 

Maar misschien schreef ik eigenlijk vooral omdat ik mezelf schaamde. Ik schaamde me voor hoe ik het leven ervaar, voor wat ik waarneem, voor wat ik voel. Omdat het soms zo anders lijkt te zijn dan bij andere mensen en ik mezelf zo vaak onbegrepen heb gevoeld. Of erger nog: afgewezen en veroordeeld. Of zelfs gehaat. 

Het opschrijven en het langzaam steeds meer laten lezen aan mensen werkt genezend voor mij. Dat ik niet meer bang hoef te zijn als ik mezelf ben, en ik steeds onbevreesder mezelf ook mag laten zien. 

Ik krijg nu met enige regelmaat reacties van lezers en ze vertellen me dat ze zich zo in het verhaal herkennen! Ik ben dus niet alleen! Langzaam, langzaam kruip ik een beetje uit mijn schulp en ben ik steeds blijer dat ik het heb durven opschrijven en heb durven laten lezen.

Engeland

Binnenkort ga ik een paar dagen naar Engeland. Het land waar het verhaal zich afspeelt. Ik ben er al een aantal jaren niet geweest. Ik heb er heel veel zin in, het voelt zo fijn! Maar ik vind het ook spannend, want het gaat me vast weer raken. Het voelt zo licht en thuis voor mij daar, en dan voel ik me altijd erg geraakt. Gek eigenlijk hoe ik heel fijne dingen vaak ook spannend vind. 

De Engelsman weet overigens niets van het verhaal. Hij weet alleen dat ik liefde bij hem voelde, dat heb ik hem verteld, verder weet hij niets. Hij heeft geen idee dat ik dit opgeschreven heb en dat andere mensen het nu lezen. Het leek hem beter om geen contact meer met elkaar te hebben, dus ik heb het hem niet kunnen vertellen. Misschien ga ik dat toch ooit eens doen, misschien ook niet. 

Wellicht doet de tijd wonderen? Eigenlijk heeft het dat al gedaan. Want door die ontmoeting ben ik in staat geweest een nieuw einde te schrijven en ik ben zo veranderd sinds ik zo'n enorme onvoorwaardelijke liefde heb kunnen voelen. Ik hoop dat jij als lezer dat ook kan voelen, dat je er mag zijn en dat het er allemaal voor je is!

Liefs! Xxx